Coen alleen op Koh Tao

Hey allemaal! Hierbij Koh Tao deel 2: ik solo, alone en unleashed.

Nadat Niosha besloten had dat ze terug zou gaan naar Nederland voor de begrafenis, zijn we naar een reisbureau gegaan om haar hele trip uit te stippelen en alle benodigde tickets aan te schaffen.
Peter (yoga) had ons op het hart gedrukt Niosha het meest ‘pijnloze’ traject Koh Tao - Koh Samui (boot, +/- 1,5 uur) Koh Samui - Bangkok (vliegtuig, +/- 1 uur) te laten nemen en vanaf Bangkok naar Amsterdam te vliegen. Iets duurder (vanwege het vliegen vanaf Samui), “maar,” aldus Peter “de prijs meer dan waard.”.
Ik besloot zo ver mogelijk met haar mee te reizen om haar zo min mogelijk alleen te laten, wat inhield: mee naar Samui, daar een nachtje slapen en haar de volgende ochtend op het vliegtuig naar BKK zetten, waar ze een bijna directe aansluiting naar Amsterdam zou hebben.
Om haar zo veel mogelijk af te leiden hebben we geprobeerd (en met succes!) het nog zo gezellig mogelijk te hebben in Boh-Put, Samui. Niosha hield zich erg sterk en we hebben genoten van een heerlijk diner op het strand en wandelingen.
De volgende ochtend vroeg (VROEG!) heb ik haar met tranen in de ogen afgezet op het vliegveld, waarna ik de taxi terug richting de boot naar Koh Tao nam. Na de korte bootrit was ik rond een uur of 9 weer terug op ons inmiddels geliefde eiland.

Tsja, en dan is het ineens een heel ander ding, in je eentje. Dubbele gevoelens, toch een soort van schuldgevoel ‘mag ik wel genieten?’, haar missen natuurlijk, meeleven en proberen nog je steentje bij te dragen, ook al gaat dat natuurlijk lastig op afstand.

Bij aankomst heb ik meteen maar weer een scooter gehuurd en ben ik terug gegaan naar onze kamer die ik daar voor het gemak had aangehouden.
Het was tijd om er toch gewoon het beste van te maken en ik had natuurlijk een cursus SCUBA duiken aangeschaft. Die middag naar de duikschool en met de uiterst vriendelijke medewerkers besproken dat ik nu dan toch eindelijk zou gaan beginnen. Ik begon met het kijken van een instructie video en kreeg een vrij dik boek mee, met de mededeling dat in 3,5 dag uit mijn hoofd te leren.
Die avond rond een uur of 7 naar de kamer gegaan en in de boeken. Om 11 uur klaar met het werk voor die dag. Pfoe.

Het duiken is extreem goed bevallen. Meteen de volgende dag ging ik het water in met mijn privé (toevalligerwijs was ik de enige die een cursus startte op dat moment) instructrice ‘Lisa’; een ontzettend funky Thais meisje onder de tatoeages.
Die eerste dag in het water draaide om ‘skills’ in het ondiepe, wat min of meer inhield dat ik om moest leren gaan met de apparatuur en veel noodsituaties moest kunnen handelen.
s’Avonds weer leren en slapen.

De tweede dag de eerste echte duik. Wat vet. Snorkelen vond ik sowieso al geweldig, dit gaat net een level dieper, zogezegd.
Met een ‘longtail’ boot (de taxi boten op Koh Tao) naar de grote boot, waar we met een groep van een man of 20 (verschillende klasjes + instructeurs) naar de duik sites voeren. Alleen die trip op het grote schip, zonnetje, vers fruit, bakkie koffie en gezelligheid, was op zichzelf al een heerlijk uitje geweest. Op de locaties naar de prachtige diepte een onwaarschijnlijke bonus.
Buiten het herhalen van de eerder geleerde skills (nu in het diepe) ook echt rondgezwommen, veel mooie vissen gezien, koraal, pracht en praal, geweldig.

Daarna(ast) moest er natuurlijk ook nog een beetje gewerkt worden, waarvoor ik een goeie internetverbinding had gevonden in het buurdorp van waar ik woonde en dook. In Café del Sol heb ik flink wat uren en bakken koffie verslonden.
Toen ik daar later die dag zat te werken kwam er een Noorse jongen naar me toe die erg geïnteresseerd was in mijn ‘location independent entrepeneurship’. Hij nodigde mij uit voor een drankje, wat we de volgende dag hebben gedaan (fruitshakes voor het vaderland). Een gezellige gelegenheid om weer met iemand over grootse plannen en wereldverbetering te praten, vooral als je verder in je eentje zit (ik stel me aan, die lui van de duikschool waren ook erg gezellig).

De volgende ochtend (ik was niet meer helemaal aan mijn huiswerk toegekomen), bleek het ineens tijd voor het examen! (oeps) met een toch lichtelijk onvoorbereid gevoel aan de slag met als resultaat: 100% score en als beloning een traktatie op lunch van mijn instructrice (noodle soup, heerlijk!) :D
Daarna die dag nog 2 duiken gemaakt. Wederom prachtig.

Maandag ben ik weer gaan Yoga’en bij Peter, leuk om hem en de mensen daar nog even te spreken, dinsdag weer gaan Crossfitten (heftig!). Verder die laatste paar dagen op het geweldig mooie strand gehangen en wat rond gewandeld en genoten van de prachtige omgeving.

Woensdag was het tijd om weer naar Bangkok te vertrekken, waar ik Niosha weer zou ontmoeten!
Om wat geld uit te sparen, heb ik na veel tobben tóch maar gekozen voor een iets minder luxe rit terug naar Bangkok, te weten de nachtboot naar Surat Thani en vanaf daar vliegen naar BKK. Scheelde me zo’n 80 euro en de plaatjes van die boot, waarop ik nu 9 uur moest i.p.v. de 1,5u naar Samui, die mij werden voorgehouden door de oh zo vriendelijke dame van het reisbureau zagen er prima uit. Kon ik lekker slapen, zo voorbij, toch?
FOUT!
De meest walgelijke tocht en misschien wel -nacht uit mijn leven stond voor de boeg. Lekke lache.

Ik kwam aan bij de boot, waar ik mijn ticket moest ‘verzilveren’. Van de ‘gigantische’ boot (“nee, die is zo groot, daarin merk je niets van de zee en niks geen gewiebel.”) was geen spoor te bekennen. Een hooguit 25 meter grote boot lag voor mij, en nog een stuk of 120 andere passagiers stonden klaar. Mijn argwaan met betrekking tot de ‘VIP nightboat’ van de voorgehouden afbeeldingen begon stilletjes wat vorm aan te nemen.
Ik kreeg plek 70, “boven”, aldus de meneer die mij het ticket gaf.
De boot bleek 2 verdiepingen te hebben, waar mijn hoop op het mij beloofde luxe, schone stapelbed toch weer stiekem een beetje terug kwam.
Op de beneden verdieping zag ik namelijk tot mijn verwondering allemaal mensen ‘gezellig’ opgepropt op de grond zitten.
“Oh,” dacht ik hoopvol, “beneden is een soort ‘chill ruimte’ en dan zijn die bedden natuurlijk boven.”. Toen ik de boot opstapte en mijn tas afgaf bij de man van de bagage keek ik door het raampje naar de beneden zaal en de moed zonk me in de schoenen. “Alsjeblieft, alsjeblieft, laat het boven niet net zo zijn.”.
Om boven te komen moest ik door de beneden zaal lopen. Leren matrasjes, van een centimeter of 2 dik, laat ik ze ‘eenpersoonstwijfelaar-formaat’ noemen, tegen elkaar aan (en met ‘tegen elkaar aan’ bedoel ik geen millimeter er tussen) in rijen op de grond.
De trap oplopend betrapte ik mezelf tóch nog stiekem heel even op een sprankje hoop, maar tevergeefs. De bovenzaal was identiek. Wat feest. Wat een gezelligheid.

Fariba (moeder Niosha) dank je, dank je, dank je voor je kalmeringstabletten. Na er 2 naar binnen te hebben geklikt ben ik godzijdank vrij snel in slaap gevallen, aan beider zijden ingeklemd door zwetende vrouwen die me bij de minste geringste beweging -ongeacht van wie-raakten en wakker deden doen schrikken.
Een wijze les, er al vele malen eerder met de botte bijl ingehakt, maar hierbij voor de volle 100% bevestigd en nu echt geleerd, door mijn ervaringen met onze oh zo vriendelijke ‘vriendin’ van het reisbureau: VERTROUW GEEN THAI!

Rond een uur of half 5 kwam ik aan in Surat Thani, wat vanaf dat moment meteen één van mijn meest favoriete plaatsen op deze aardkloot werd. Peter (van Yoga) had ons al gewaarschuwd om Niosha niet alleen deze route te laten volgen vanwege de ongure sfeer en oplicht praktijken in deze stad. Ik kan nog steeds niet omschrijven hoe ongelofelijk blij ik ben dat we inderdaad zijn advies hebben opgevolgd en haar wél voor die paar extra euro’s de comfortabele en veilige weg hebben laten gaan.

Ik en mijn mede ‘blue ticket’ eigenaren zijn door degene die daar klaar stond en verantwoordelijk was ons op te vangen en naar plaats van bestemming te brengen (in mijn geval het vliegveld): achterin auto’s gezet om loze rondjes te rijden, tickets afgenomen om ze vervolgens terug te moeten kopen, extra geld afgetroggeld, dubbele prijzen voor extra ‘benodigde’ tickets gerekend, koffie aangeboden waarvoor achteraf schrikbarende prijzen werden gevraagd etc. Een waar feest. Kom hier niet. Nooit niet.

Terug in Bangkok hadden we afgesproken in ons ‘standaard’ hotel. Ik had een kamer geboekt en haar op het laatste procentje batterij laten weten welk nummer. Als een klein kind heb ik een half uur van raam naar deur naar raam naar deur Niosha op staan (rennen) wachten tot eindelijk.. geklop op de deur!
Alles was dit meer dan waard.

Inmiddels zijn wij Myanmar al weer gepasseerd en zitten we in Laos, verhalen hierover volgen snellllll.

X van ons.